Ένα θετικό πράγμα που βίωσε η γενιά μας είναι την θετική πλευρά της παγκοσμιοποίησης όπου αυτή διέπεται από την συνεργατικότητα μεταξύ ανθρώπων που βρίσκονται σε διαφορετικό μήκος και πλάτος, τη δυνατότητα ταξιδιών και ανταλλαγής γνώσης καθώς και την εξέλιξη του εμπορίου όπου ο καθένας μπορεί να πάρει οποιοδήποτε αγαθό εύκολα και γρήγορα είτε πρόκειται για καταναλωτικό προϊόν για προσωπική χρήση , είτε για πρώτη ύλη προκειμένου να χρησιμοποιηθεί από τον χομπίστα που φτιάχνει κάτι μόνος του στον ελεύθερο χρόνο μέχρι μια βιομηχανία η οποία παράγει σε μαζικούς ρυθμούς.

Η υγιής μορφή λοιπόν της παγκοσμιοποίησης μας έδειξε πώς μπορεί να υπάρξει ένα πλαίσιο στο οποίο οι λαοί και οι άνθρωποι να συνεργάζονται ειρηνικά. Φυσικά όπως σε κάθε τι υπάρχει το καλό και το κακό έτσι και εδώ υπάρχει και η νοσηρή – τοξική πλευρά της παγκοσμιοποίησης για την οποία όμως δεν θα ασχοληθούμε στο συγκεκριμένο άρθρο.

Το θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε είναι η έννοια της αυτάρκειας μιας και αυτή έχει γίνει επίκαιρη όσο ποτέ σε θέματα ενέργειας και ειδών διατροφής και πρώτης ανάγκης εξαιτίας του πολέμου που βιώνουμε αυτή τη στιγμή μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.

Ενώ λοιπόν κάνουμε οι περισσότεροι τις καλοκαιρινές μας διακοπές την ώρα που σε απόσταση όχι πολλών χιλιομέτρων άνθρωποι σκοτώνονται βλέπουμε να ξεπροβάλλουν ολοένα και περισσότερο σε ενημερωτικά site πώς ο χειμώνας θα είναι δύσκολος , πώς θα υπάρξει έλλειψη φυσικού αερίου, έλλειψη πρώτων υλών και πώς η παραγωγή όλων των κρατών θα μειωθεί με ότι συνέπεια μπορεί να έχει κάτι τέτοιο στις οικονομίες αυτών. Επίσης εξειδικευμένο προσωπικό έχει αρχίσει και αναχωρεί με όποιον τρόπο βρει από Ρωσία και Ουκρανία προς πιο ειρηνικούς προορισμούς.

Παράλληλα διαβάζουμε πώς το στοίχημα των κρατών πρέπει να είναι ο αγώνας για την αυτάρκεια όταν για δεκαετίες επενδύουμε στις ενώσεις κρατών.

Ο αγώνας για την αυτάρκεια είναι κατά τη γνώμη μου ένας επικίνδυνος αγώνας ο οποίος θα έχει μάλιστα μεγάλους χαμένους και ένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι και η Ελλάδα η οποία παρόλο που συχνά ακούμε πώς έχει τα πάντα στην πράξη δεν παράγει σχεδόν τίποτα.

Έστω λοιπόν πώς ένας τέτοιος αγώνας ξεκινάει επίσημα. Ισχυρά κράτη με αποθέματα τόσο σε ταμειακά υπόλοιπα όσο και σε πρώτες ύλες θα μπορούσαν να πάρουν προβάδισμα έναντι των άλλων κρατών. Εμπορικοί δρόμοι οι οποίοι είναι ανοιχτοί προς όλους αυτή τη στιγμή θα γινόταν μονόδρομοι οι οποίοι θα οδηγούσαν στα ισχυρότερα κράτη μπροστά στο φόβο της έλλειψης των απαραίτητων αγαθών για την ορθή λειτουργία της κοινωνίας τους.

Με την πάροδο του χρόνου οι άνθρωποι θα επίλεγαν κράτη στα οποία όχι μόνο θα είχαν καλύτερο βιωτικό επίπεδο αλλά θα μπορούσαν να επιβιώσουν.

Ακόμα και τεχνητό να ήταν το παραπάνω το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε κανείς να πει πώς θα ήταν η χειροτέρευση της ζωής των ανθρώπων και η υποτίμηση κρατών τα οποία δεν έχουν τους πόρους να ανταπεξέλθουν σε αυτή την κούρσα της αυτάρκειας.

Δυστυχώς με τον τρόπο που περιγράφεται η αυτάρκεια αυτή τη στιγμή θα μπορούσαμε να πούμε πώς κρύβει μία σκοτεινή πλευρά όπου αντί να προωθείται η συνεργασία στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού πολιτισμού αντιθέτως ξεπροβάλλει ο κίνδυνος ενός συνεχόμενου αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών για την εξασφάλιση βασικών αγαθών και πρώτων υλών.

Ιστορικά όποτε γίνεται κάτι τέτοιο η κατάληξη είναι μία και ακούει στο όνομα πόλεμος και ήδη έχει κάνει την εμφάνισή του.